საქართველოდან რომ გავფრინდი ღამეები არ მეძინა, ვერ ვიტყვი რაიმეს მივტიროდი თქო, უფრო მშობლიურ გარემოსთან გამომშვიდობებას ვგლოვობდი. არასდროს მიჭირდა ახალი ნაცნობების შეძენა მათთან დამეგობრება და ისეთი პირადული თემების განხილვა როგორიც წარსულში მოტოვებული რომანები იყო.
არც ამჯერად გამიჭირდა, საზიაროდ ნაქირავებ ბინაში , ჩემს მეზობელს მშვენივრად შევეგუე.
წარმოშობით პოლონელი თუმცა ტოსკანის მზის ქვეშ გაზრდილი კასია, ზუსტად ამართლებდა იტალიელებზე ჩემს წარმოდგენას, მიუხედავად იმისა, რომ სრულიად სხვა წარმომავლობა ქონდა. კარგი პოლონური გარეგნობით თუმცა იტალიური ტემპერამენტით მალევე მოიგო ჩემი გული და მხოლოდ 3 ღამე დამჭირდა მომეყოლა საქართველოზე, იქ არსებულ პოლიტიკურ თუ კულტურულ ცხოვრებაზე, მოარულ მითებზე და ყანწზე, საქართველოში ჩამოსვლისთანავე ტრაპთან რომ გახვედრებენ.
კასია ინტერიერს სწავლობდა, უყვარდა ხატვა და ხანდახან აბეზარი კითხვებით თავის მობეზრება, თუმცა ეს უფრო გულუბრყვილობით მოსდიოდა ვიდრე განზრახვით.
„რა უნდა გააკეთო როცა საქართველოში დაბრუნდები? (სიტყვა საქართველოს, რომელიც ჯიუტად მაინც ვასწავლე, სასწაული ენის ბორძიკით გამოთქვამდა, ქ-სა და თ-ს გამოთქმისას ჩერდებოდა და უცნაურად ჭმუხნიდა შუბლს ) „
„სახლი უნდა გავარემონტო“ .
დედამ, რომ დამირეკა და მითხრა შენს სწავლასთან ერთად შენი ბინაც დასრულდებაო, ცოტა გამეცინა, სულაც არ ვგეგმავდი ახლიდან დაწყებული ცხოვრების შუა გზაზე მიტოვებას. ვცხოვრობდი მსოფლიოს ალბათ ყველაზე ღიმილიან ქალაქში, ქუჩებში სიარულისას დაბნეული ტურისტების ყურებით ვირთობდი თავს, ვჭამდი გემრიელ პიცას და მყავდა კასია, მართალია უცნაური მაგრამ მაინც ძალიან მეგობრული ოთახის მეზობელი.
დრო და დრო სულ უფრო ფერმკლთალდებოდა თბილისური გეგმები, ყოველშემთხვევაში ისინი მაინც რომლებიც ჩემს მშობლებს ქონდათ ჩემთვის მომზადებული. ეს ალბათ დამოუკიდებლობა მოპოვებული, გულუბრყვილო სტუდენტის თავქარიანობა იყო მაგრამ მაინც ჯიუტი და იმ დროისათვის სწორი გადაწყვეტილება.
გეგმები მარტინა რომანოს (ჩვენი იტალიელი ლექტორის) სახლმა ამირია, უფრო მომაჯადოვა კიდეც.
თავისი ნამუშევრების დასათვალიერებლად სტუმრად რომის ისტორიულ უბანშიი, მისივე მეუღლის დაპროექტებულ სახლში მიგვიწვია, თანაც თემა რომელზეც ის იმ დროისთვის მუშაობდა საკმაოდ მსუყე იყო და ჩვენც ცნობისმოყვარეობა აშკარად გვეტყობოდა .
ჭიშკარს როგორც კი გადავცდით , ძველი რომაული სტილის ვიწრო , გამწვანებულ ეზოში აღმოვჩნდით. სიღრმეში ვიტრაჟული სტილის რამოდენიმე სართულიანი სახლი აუცილებლად მოგჭრიდათ თვალს. კედლებზე თავად მარტინას ნახატები და ერთი ორი ძვირადღირებული რეპროდუქციაც ეკიდა, რომელზეც იქამდეც ბევრი გვისაუბრია თუმცა იმაზე ბევრად შთამბეჭდავი აღმოჩნდა ვიდრე ველოდი.
მე არც მახსოვს მარტივი თემების იქეთ საუბარი რაზე გაგრძელდა, რა გემო ქონდა ბატონი რომანოს სარდაფიდან ამოტანილ, ოდნავ დამტვერილ წითელ ღვინოს , ანდაც რა პროექტი განიხილეს იქ ან განიხილეს თუ არა საერთოდ. ვუყურებდი სხვადასხვა წარმომავლობის საინტერესო ნივთებს, უზარმაზარ წიგნების კარადას , ძირითადად სახვითი ხელოვნების წიგნებითა თუ ჟურნალებით შევსებულს, უცნაურ ფერთა გრადაციას რომელიც ყველაზე ფანტასტიურ სიზმარშიც არ დამესიზმრებოდა, ხელით მოხატულ ავეჯს , ძველი ვინილების კოლექციას, ასევე ხელით მოხატული ფირსაკრავს და ვფიქრობდი , ეს იყო ყველაფერი ის რაზეც შემეძლო მეოცნება.
ქალბატონი მარტინა ზუსტად იმ სახლში ცხოვრობდა, ჰქონდა ზუსტად ის ნივთები და ცხოვრება , ჩემი რომაული სახლის რაფაზე ჩამომჯდარი რომ ვოცნებობდი , ან შეიძლება არც მიოცნებია თუმცა ახლა ეს იყო ის ყველაფერი რაც მეც მინდოდა.
გულწრფელად გეტყვით, სახლისკენ მიმავალი, უკვე ბინდ ჩამოწოლილი ქუჩბის შემყურე პირველად დავფიქრდი, მომავალზე!
სავარძელში ჩაძინებული, ბებოს ხმამ გამაღვიძა. ჩემი შეშლილი მეგობრებიც აღარსად იყვნენ, თბილისს კი მზე უკვე მკაფიოდ ანათებდა.
