საქართველოდან რომ გავფრინდი ღამეები არ მეძინა, ვერ ვიტყვი რაიმეს მივტიროდი თქო, უფრო მშობლიურ გარემოსთან გამომშვიდობებას ვგლოვობდი. არასდროს მიჭირდა ახალი ნაცნობების შეძენა მათთან დამეგობრება და ისეთი პირადული თემების განხილვა როგორიც წარსულში მოტოვებული რომანები იყო.
რამოდენიმე საათიანი ფრენის, ჩემი სკამის მეზობლის გაუთავებელი წუწუნისა და ნაკლებად კომფორტულ თვითმფრინავში, გადარჩენისათვის ლოცვის შემდეგ თბილისის აეროპორტში მშვიდობით დავფრინდი. ტრადიციად ქცეული პერსონალისადმი ტაშის დაკვრა შევწყვიტეთ და როგორც იქნა ბარგის მომლოდინეთა გრძელ რიგს შევუერთდი. ლოდინი არც თუ ისე დიდხანს გაგრძელდა და ჩემი ჭრელაჭრულა ჩემოდნებიც მალევე გამოჩნდნენ.