კიბეები ჩქარა ავირბინე, რკინის კარს გასაღები მოვარგე და ჩემს ახალთ ახალ ბინაში შევედი.
ჯერ კდიევ მაშინ როდესაც სახლის ყიდვა მხოლოდ ჩანაფიქრი იყო, ვიცოდი, რომ ბინას აუცილებლად უნდა ჰქონოდა დიდი ვიტრაჟული ფანჯრები, დიდი აივანი, ჩემი გზააბნეული მეგობრების ერთიანად დასატევად და ყველაზე მნიშვნელოვანი, უნდა ყოფილიყო მაღალ სართულზე.
ჩემი სახლი სადაც აქამდე ვცხოვრობდი, მიწიდან სულ რამოდენიმე მეტრის მოშორებით მე-3 სართულზე იყო. დიდი დარაბებით, მაღალი ჭერითა და ფართო რაფებით, კარგად რომ მოკალათდები და წიგნს წაიკითხავ ანდაც დაწერ. პრობლემა მხოლოდ ის იყო რომ ჩვენს ქვევით ფილაქანზე გამვლელ ყველა ადამიანს შეეძლო მოგწდომოდა, თვალებით მაინც და სასტიკად დაერღვია იდილია აბეზარი კითხვებით. ზაფხული უფრო მეტად საშინელი და აუტანელი იყო ამ მხრივ, აივანზეც ვერ მოისვენებდი.
ანალოგიური პრობლემა მქონდა რომშიც, ჩვენი იქაური სახლი ეზოში გამავალი ფანჯრებით, სრულიად არღვევდა იტალიურ სიმყუდროვეს, არც სიმყუდროვეს ვჩიოდი, ჩვენი ფირსაკრავის ყველაზე მაღალი ტონალობაც კი ქაოტურ ჟღარუნად ისმოდა, ქუჩიდან შემომავალი ზუზუნის ფონზე.
ჯერ კდიევ მაშინ როდესაც სახლის ყიდვა მხოლოდ ჩანაფიქრი იყო, ვიცოდი, რომ ბინას აუცილებლად უნდა ჰქონოდა დიდი ვიტრაჟული ფანჯრები, დიდი აივანი, ჩემი გზააბნეული მეგობრების ერთიანად დასატევად და ყველაზე მნიშვნელოვანი, უნდა ყოფილიყო მაღალ სართულზე.
ჩემი სახლი სადაც აქამდე ვცხოვრობდი, მიწიდან სულ რამოდენიმე მეტრის მოშორებით მე-3 სართულზე იყო. დიდი დარაბებით, მაღალი ჭერითა და ფართო რაფებით, კარგად რომ მოკალათდები და წიგნს წაიკითხავ ანდაც დაწერ. პრობლემა მხოლოდ ის იყო რომ ჩვენს ქვევით ფილაქანზე გამვლელ ყველა ადამიანს შეეძლო მოგწდომოდა, თვალებით მაინც და სასტიკად დაერღვია იდილია აბეზარი კითხვებით. ზაფხული უფრო მეტად საშინელი და აუტანელი იყო ამ მხრივ, აივანზეც ვერ მოისვენებდი.
ანალოგიური პრობლემა მქონდა რომშიც, ჩვენი იქაური სახლი ეზოში გამავალი ფანჯრებით, სრულიად არღვევდა იტალიურ სიმყუდროვეს, არც სიმყუდროვეს ვჩიოდი, ჩვენი ფირსაკრავის ყველაზე მაღალი ტონალობაც კი ქაოტურ ჟღარუნად ისმოდა, ქუჩიდან შემომავალი ზუზუნის ფონზე.
ყოველთვის ვოცნებობდი მაღალ სართულზე, რაც შეიძლება მაღალზე თანაც, ამიტომაც ჩემი სახლი არც მეტი არც ნაკლები 12 სართულზე ვაყიდინე მშობლებს, მეტიც არ გამოდიოდა თორე ამაზეც ვიყავი თანახმა.
ძალიან კომიკურ სიტუაციაში აღმოვჩნდი მაშინ როდესაც გავიგე რომ სატვირთო ლიფტი ჩანაფიქრშიც არ იყო და მეც და ჩემი ოცნებებიც სადღაც მიჯრით მიწყობილ 2, ექვსი კვადრატის ლიფტს შორის გავიჩხირეთ.
ეს რათქმაუნდა დანახარჯებს ზრდიდა, აბა ვინ ამოიტანდა, ბებოს ნაჩუქარ თეთრ როიალს 12 სართულზე მხოლოდ ჩემი ლამაზი თვალებისა და გრძელი ფეხებისს გამო, თუმცა როიალზე ჯერ ფიქრი ძალიან შორს იყო.
კორპუსის თავჯდომარემ, კარებში ჯერ ორი თვალი, შემდეგ სახე და შემდეგ მთლიანი ტანი შემოყო, უხერხულად ჩაახველა და გამარჯობაო შემომძახა, გამარჯობითვე ვუპასუხე.
„თქვენიაა?“
კედლებს თვალი შემოავლო და კედელს იდაყვით მიეყდრნო
„კი ჩემია“
მერე ბევრი მელაპარაკა, მომიყვა საძირკველზე რომელიც ახალი და ევროპული მეთოდით ჩაუსხამთ, მერე რაღაცეებიც მითხრა თბოიზოლაციასა და ხმის ჩამხშობებზე, კარგი ხელოსნებიც მირჩია და დამემშვიდობა.
მისაღებ ოთახში, ყოველშემთხვევაში იქ სადაც მომავალში მისაღები უნდა იყოს, გაზედგადაფარებულ სკამზე ჩამოვჯექი, და ახლა და ამ წამს გავაცნობიერე ჩემი მეგობრის სიტყვები
„შენ არ იცი რა შარში გაყავი თავი“
მართლაც შარი იყო, ჩემი სამშენებლო სარემონტო მასალების მაღაზიებიც აღარ მასვენებდნენ. ზუსტად ერთი წუთით დავფიქრდი რა მელოდა წინ, ზუსტად ერთით.
ისევე სწრაფად გამოვხურე კარი, გასაღები უკან გამოვიღე, სწრაფად დავეშვი კიბეებზე და უკვე ბინიდან მოშორებით ვიყავი ტელეფონმა რომ დამირეკა.
„თქვენ ეძებთ რემონტისთვის ხელოსნებს?“
