რამოდენიმე საათიანი ფრენის, ჩემი სკამის მეზობლის გაუთავებელი წუწუნისა და ნაკლებად კომფორტულ თვითმფრინავში, გადარჩენისათვის ლოცვის შემდეგ თბილისის აეროპორტში მშვიდობით დავფრინდი. ტრადიციად ქცეული პერსონალისადმი ტაშის დაკვრა შევწყვიტეთ და როგორც იქნა ბარგის მომლოდინეთა გრძელ რიგს შევუერთდი. ლოდინი არც თუ ისე დიდხანს გაგრძელდა და ჩემი ჭრელაჭრულა ჩემოდნებიც მალევე გამოჩნდნენ.