რამოდენიმე საათიანი ფრენის, ჩემი სკამის მეზობლის გაუთავებელი წუწუნისა და ნაკლებად კომფორტულ თვითმფრინავში, გადარჩენისათვის ლოცვის შემდეგ თბილისის აეროპორტში მშვიდობით დავფრინდი. ტრადიციად ქცეული პერსონალისადმი ტაშის დაკვრა შევწყვიტეთ და როგორც იქნა ბარგის მომლოდინეთა გრძელ რიგს შევუერთდი. ლოდინი არც თუ ისე დიდხანს გაგრძელდა და ჩემი ჭრელაჭრულა ჩემოდნებიც მალევე გამოჩნდნენ.
მოგატყუებთ თუ გეტყვით რომ ჩემი 4 წლიანი სამშობლოსთან განშორების შემდეგ, ისე რა მადარდებდა რა დამხვდებოდა აეროპორტის კარს იქეთ, თანაც იმ პირობებში, რომ ამ ხნის მანძილზე სულ 3 ჯერ მომიწია თბილის ვსტუმრებოდი.
ბარგის თრევის დროს ამოჩაჩული ტანსაცმელს პირვანდელი იერი დავუბრუნე, ღრმად ჩავისუნთქე და მოსაცდელი ზონისაკენ დავიძარი. სცენა ჯერ კიდევ თვითმფრინავში მოკლათებისას წარმოვიდგინე, ბებოები აცრემლებული თვალებით, ჩვენი მეზობელი თამაზი, რომელიც სანტექნიკოსთან ერთად ჩვენი ოჯახის მძღოლიც იყო და ერთი ორი მეგობარი, ნუ ისინი მაინც ვისაც ჩემთან სკაიპით ლაპარაკი არ ეზარებოდა.
არ მოვტყუვდი.
ტირილში არეულ სიცილი რომ შევწყვიტეთ, მხოლოდ მაშინ გავაცნობიერე როგორ მიყურებდა ნახევარ აეროპორტზე მეტი, ოვაციებისა და „გვეღირსა დაბრუნდას“ ძახილით დაბნეულ მგზავრებს, გაოცება პირდაპირ სხეულის ენაზე ეტყობოდათ. თქვენც მიხვდებით დიდი ხნის უნახავ ბებიებთან შეხვედრას რა ემოციური ფონიც მოყვება.
„რა ხდება საქართველოში?“
კითხვაზე ყველამ უხერხულად ჩაახველა, გამთენიის რიჟრაჟით განათებულ მანქანაში ჩამოწოლილი სიჩუმე, თამაზმა დაარღვია:
„უუჰჰ, ხდება რაა, შენდება და შენდება თბილისი, აგერ შენი სახლიც დამთავრდა, იცი რა კოხტა და ლამაზია, გაგიჟდები“
რომის, ხელოვნების სკოლაში სწავლისა და მარტოდ გატარებული 4 წლის შემდეგ, მანამ სანამ რომელიმე კომპანიის ვიწრო ოფისს შევეკედლებოდი, ჯერ რომ ვერ წარმომედგინა რა საქმის შესასრულებლად, გადავწყვიტე საკუთარი თავისათვის საქმე გამომეძებნა და ბინა ვიყიდე.
ნუ ვერ ვიტყვი რამდენად სამართლიანია იმის თქმა რომ მე ვიყიდე, უფრო ემიგრაციაში მყოფმა მშობლებმა იტვირთეს ეს ვალი თუმცა, ჩემი ევროპაში კარგად სწავლისა და მშობლებისთვის დაგზავნილი სიგელების ხარჯზე, დავიმსახურე.
ბებომ რომ დამირეკა და მითხრა გასაღები ჩამაბარეს და შენი კოკლოზინა ბინა უკვე გელოდებაო, მღელვარების დონემ პიკს მიაღწია. პინტერესტი და მე უახლოესი მეგობრები გავხდით და შენახულ ფაილებს დღითიდღე ემატებოდა სხვადასხვა სტილისა და დიზაინის ოთახები, სამზარეულოები საძინებლები და დეკორაციებიც კი.
აზარტში ჩავვარდი თანაც ისეთში, რომში, ჩემი ბინის რაფაზე ჩამომჯდარმა, თბილისში სარემონტო სამშენებლო მასალების ყველა მაღაზია ავაწიოკე. გულახდილად გეტყვით გამიკვირდა კიდეც აეროპორტში პირდაპირ ცემენტითა და გაჯით რომ არ დამხვდნენ.
„შენ არ იცი რა შარში გაეხვიე“
უკვე სავარძელში კარგად მოკალათებულს მითხრა ჩემმა მეგობარმა, როცა როგორც იქნა, სულ რამოდენიმე წუთში, მოვყევი ჩემი 4 წლიანი ვოიაჟი ევროპაში.
„რემონტს ეხუმრები? ორი თავი გაქ?“
ძალიან დაღლილს, რამოდენიმე საათიანი ფრენის, ჩემი სკამის მეზობლის გაუთავებელი წუწუნისა და ნაკლებად კომფორტულ თვითმფრინავში გადარჩენისათვის ლოცვის შემდეგ, ახსნის ძალა ნამდვილად არ მქონდა. იმის ახსნის რომ სახლი ყველაზე ინტიმური დეტალია ადამიანის ცხოვრებაში და თუ ცხოვრების ახალ ეტაპს იწყებ, და სადღაც, ევროპის რომელიღაცა ქალაქის რომელიღაცა ოთახში ერთ ღამეს გაგეღვიძა და მიხვდი, გაიზარდე, ცხოვრებას მართლაც ახალი ეტაპიდან უნდა შეუდგე.
ჩემი ახალი ეტაპი, ის ოთხი კედელია, ახლახანს ბებოს რომ გასაღები ჩააბარეს, მის გამო რომ თბილისის სარემონტო მასალების მაღაზიები ავაწიოკე და რის გამოც ჩამოვედი!
